سمت خدا (دریچه ای به جامعه ولایی)

سمت خدا (دریچه ای به جامعه ولایی)
استاد میرباقری در این کتاب ارزشمند، مباحث بسیار عمیق معرفتی را به زبانی گویا و مستند به آیات و روایات بیان کرده اند؛ مباحثی نظیر:چیستی معرفت امام و راه دستیابی به آنحقیقت، معنا و آثار صلواتمعنای شیعه و درجات آنرابطه ایمان و تشیع با اعمال و مناسکسیر انسان در عوامل قبل از دنیاطریق سلوک مؤمن با زیارت امامنقش عوالم گذشته مؤمن در همراهی آینده اش با امامنقش امام در مدیریت و چگونگی روابط اجتماعی مؤمنینتولی و تبری، منشأ مرزبندی جامه مؤمنین با کفارشکل گیری اخلاق حمیده بر اساس توحید و ولایتصفات رذیله امتداد جنود جهل در وجود انساناتمام نعمت و گشایش درب ولایت در عید غدیر
از مهمترین وجوه تمایز این کتاب با آثار مشابه، کاربردی بودن مباحث و پاسخ گو بودن به مهمترین مباحث روز زندگی ایمانی انسان در دوران معاصر است!به عنوان نمونه زمانی که استاد به بحث از چگونگی دستیابی به معرفت امام می پردازد، مباحث بسیار کاربردی و ناظر به پاسخ چه باید کرد است!و زمانی که استاد در خصوص رابطه ایمان و تشیع با اعمال و مناسک سخن به میان می آورد، به برخی از مهمترین شبهات افراط و تفریط در خصوص نقش حب اهل بیت یا عمل در سعادت پاسخ می دهند.و در بحث از تولی و تبری به عنوان مهمترین شاخصه مرزبندی جامعه مؤمنین با جامعه کفار مباحثی بسیار مهم را مطرح می کنند که برای حیات ایمانی امروز مؤمنان به خصوص در دوران کنونی و شرایط سیاسی امروز جامعه بسیار می تواند راهگشا باشد!
برشی از کتاب:
باید به این دو نکته توجه کنیم و بین افراط و تفریط حرکت نکنیم؛ یعنی اگر کسی عمل داشت و ایمان نداشت، فکر نکنیم که او اهل نجات است؛ البته کسی که از نظر فکری مستضعف است و حقیقت به او نرسیده ممکن است اعمال خوبش مقدمه ای باشد که بعداً به حقیقت ایمان برسد و با ایمانی که به دست آورده، وارد بهشت شود؛ چون بدون ایمان کسی وارد بهشت نخواهد شد؛ از آن طرف هم این انحراف است که کسی خیال کند چون ایمان اصل است، می توان فروع را رها کرد؛ انسان وقتی متمسک به اصول شد، باید متمسک به فروع هم بشود؛ به تعبیر دیگر شجره ایمان، شجره دین و ریشه اش که ایمان است تا شاخ و برگ و میوه اش که اعمال هستند، همه را دارد؛ اگر کسی به آن ریشه ها متمسک است، باید به این شاخ و برگ ها هم متمسک باشد؛ لاابالی گری نسبت به عمل، انسان را از وادی ایمان بیرون می کند. همانگونه که امیرالمؤمنین در بیان نورانی خود در این خصوص می فرمایند:امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ عَلَیْهِ أَرْبَعُونَ جُنَّهً حَتَّی یَعْمَلَ أَرْبَعِینَ کَبِیرَهً فَإِذَا عَمِلَ أَرْبَعِینَ کَبِیرَهً انْکَشَفَتْ عَنْهُ الْجُنَنُ فَیُوحِی اللَّهُ إِلَیْهِمْ أَنِ اسْتُرُوا عَبْدِی بِأَجْنِحَتِکُمْ فَتَسْتُرُهُ الْمَلَائِکَهُ بِأَجْنِحَتِهَا قَالَ فَمَا یَدَعُ شَیْئاً مِنَ الْقَبِیحِ إِلَّا قَارَفَهُ حَتَّی‏ یَمْتَدِحَ إِلَی النَّاسِ بِفِعْلِهِ الْقَبِیحِ فَیَقُولُ الْمَلَائِکَهُ یَا رَبِّ هَذَا عَبْدُکَ مَا یَدَعُ شَیْئاً إِلَّا رَکِبَهُ وَ إِنَّا لَنَسْتَحْیِی مِمَّا یَصْنَعُ فَیُوحِی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِمْ أَنِ ارْفَعُوا أَجْنِحَتَکُمْ عَنْهُ فَإِذَا فُعِلَ ذَلِکَ أَخَذَ فِی بُغْضِنَا أَهْلَ الْبَیْت‏…»
هیچ بنده نیست جز آن که چهل پوشش بر او کشیده استتا آنکه چهل گناه کبیره کندو هر گاه چهل گناه کبیره کند،همه پرده ها از او کنار روندو خدا به آنان (فرشته ‏ها) وحی کند:با بال های خود، بنده مرا بپوشانید (و آبروی او را حفظ کنید)و فرشته ‏ها با بال های خود از او پرده پوشی کنند،اما آن بنده هیچ کار زشتی را باقی نمی گذارد که مرتکب نشده باشدتا جایی که به گناهان خود افتخار می کند،پس (در این هنگام که او به گناه کردنش افتخار کرد) فرشته ها گویند:پروردگارا! این بنده گناهی را باقی نگذاشته که مرتکب نشده باشدو ما از آنچه انجام می دهد شرمساریم،پس خدای عز و جل به آنها وحی می کند که بال هایتان را از روی او برداریدوقتی چنین شود او بعض ما اهل بیت را به دل می گیرد… ( ص 103 و 104 )