تحلیلی داستانی از سوره یوسف(ع)

یکی از بخش های مهم قرآن، که از صدر اسلام تاکنون، پیوسته مورد توجه و علاقه مسلمین، از هر صنف و قشری بوده، قصه های آن است. این بخش قابل توجه از کلام خدا، به دلیل وجود عناصر ادبی و هنری برجسته نهفته در آن، خاصّه با تأکیدی که خداوند در آیه سوم «سوره یوسف» بر آن کرده، خود به خود، برای اهالی ادبیات، اهمیتی دوچندان یافته است. به گونه ای که، در قرآن حاضر، به ویژه پس از انقلاب اسلامی، به غیر از مفسران و قرآن پژوهان، در میان داستان نویسان ـ و اخیراً نمایشنامه و فیلمنامه نویسان ـ مسلمان، بحث های بسیاری برانگیخته و منجر به ترجمه و نگارش مقاله ها و کتاب های متعددی شده است؛ که اغلب، هریک از جنبه ای، حاوی نکاتی ارزشمند درباره قصه های قرآن، و به طور خاص، «سوره یوسف»اند.به دو دلیل: یک. بی کرانگی و عمق ناپیدایی قرآن و امکان درک و دریافت های تازه و نوبه نو از برخی سوره ها و آیات این کتاب آسمانی؛ دو آشنایی کم برخی از قلم زنان این حوزه، به گونه ای تخصصی با اصول نقد و نظریه پردازی در عرصه ادبیات داستانی، و در نتیجه مغفول ماندن بعضی وجوه فنی و داستان نویسی در بررسی ها و داوری ها نگارنده را بر آن داشته است تا ضمن بهره مندی از مطالعات پیشین، و داوری آن ها، یافته های نو خود را به شکلی کاربردی و مفید به حال علاقمندان و متخصصان حوزه ادبیات داستانی دینی ارائه کند.