غرب در رویکردهای روابط بین المللی ایران

مفهوم «غرب» در رویکردهای روابط بین الملل ایرانی، نقطه تمایزبخش «خود» و «دیگری» است و در طول حیات جمهوری اسلامی ایران مصادیق مختلفی مانند غرب به معنای خاص، آمریکا، شوروی، اسرائیل، عراق و غیره پیدا کرده است. سؤال کتاب این است که مفهوم «غرب» در رویکردهای رسمی و آکادمیک روابط بین الملل ایرانی در دوره زمانی 1357 تا 1384 چگونه تکوین یافته است. کتاب با تحلیل اِسنادی و استعاری نشان می دهد که نوع سخن گفتن سوژه ایرانی درباره «غرب» به مثابه «دیگری» را می توان مقدمه ارائه تصویری نوین از دانش تولیدشده در این گوشه از جهان یا آنچه اولی ویور و آرلن تیکنر «جهان پردازی ورای غرب» می نامند قرار داد. دستاورد ملموس کتاب، ایجاد نوعی «خود ادراکی معرفتی» در میان دانشوران و کوشندگان روابط بین الملل در ایران با هدف صورت بندی گفتمان های بومی روابط بین الملل است.