دفاع از تشیع و پاسخ به شبهات

مسأله حقیقت تشیّع و مبدأ پیدایش آن مورد اهتمام و توجّه بسیارى از مؤلفان و مؤرخان قدیم و جدید قرار گرفته و محّل تضارب آراء و افکار بوده است. بیشتر مؤلفان هنگام بحث از حقیقت تشیّع آن را مذهبى مى دانند که در عصر تقسیمات اعتقادى به سبب اختلاف اعتقادى و سیاسى پدید آمده که همگى بعد از گذشت نیم قرن از هجرت پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) بوده است. بدین جهت آراء مختلفى درباره پیدایش این فرقه و عقاید آنان مطرح کرده اند؛ گاهى مى گویند: آنان پیروان عبدالله بن سبأاند و عقایدشان را از یهودیت گرفته اند و برخى افکار این فرقه را منتسب به پارسیان قدیم مى دانند که مجوس بوده اند. و عدّه اى پیدایش این فرقه و مذهب را در نتیجه و عکس العمل آن اتفاقاتى مى دانند که در کربلا بر ضدّ اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) اتفاق افتاد وسرمنشأ آن شهادت امام على (علیه السلام) بود. این گونه آراء ونظرات درباره مبدأ پیدایش مذهب تشیّع ادامه یافت؛ برخى دیگر پیدایش آن را به بعد از سقیفه نسبت داده وعدّه اى به عصر عثمان وگوهى به شروع معرکه جمل یا صفین نسبت داده اند. وسبب همه این گونه نسبت ها عدم شناخت صحیح از تشیّع وشیعه به عنوان الگوى حقیقت اسلام ومسلمین با تمام مظاهرش مى باشد، واین که تشیّع حادثه اى عارض بر فکر امّت اسلام یا عقیده اى وارداتى از یکى از امّت هاى دیگر نبوده، بلکه عقیده اى اسلامى به تمام معنا بوده است که بذر اوّل آن را خداوند متعال در قرآن کریمش ورسول گرامى اسلام 9 در سننش کاشته وآبیارى کرده اند واهل بیت عصمت وطهارت نیز در طول بیش از دو قرن موقیعت این مذهب را ترسیم کرده وشبهات را از آن زدوده اند، و علماى اسلامى نیز تاکنون درصدد تثبیت وتبیین آن برآمده وحقاینت آن را به اثبات رسانده اند.
ولى چیزى که مایه تأسف است این که مؤرخان و مؤلفان هنگام بحث و بررسى از مبدأ پیدایش این مذهب تنها به کتاب ها و آراء دشمنان این مذهب پرداخته و دیدگاه صحیح و واقعى که برگرفته از قرآن و سنت و واقعیات خارجى است را بیان کنیم و در ضمن آراء مخالفان را نقل کرده و نقد نماییم.
 
برشی از کتاب:
تشیّع در اصطلاح
تشیّع در اصطلاح از نگرشى برخاسته است که امامت را منصبى الهى دانسته ومعتقد است که انتخاب امام به وسیله نص واز جانب خداوند صورت مى گیرد. در این میان پیامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه وآله) به پیروى از سنّت الهى که در میان انبیاى گذشته نیز وجود داشته ـبه دستور خداوندـ امامان واوصیاى بعد از خود را معرفى کرده است. این بزرگواران که اوّل آنان على بن ابى طالب (علیه السلام) است، وآخر آنان امام مهدى (عجل الله تعالی فرجه)، هم در زمینه مرجعیّت دینى ودر بخش ولایت، حاکمیّت ورهبرى جامعه، امام ومقتداى مردم پس از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) هستند.