نگاهی به قرن اول

انسان در محیط و خانواده ای متولد شده و در انتخاب آن نفشی نداشته است.او فرهنگ پیش ساخته ای را پیش روی خود می بیتد و در آن رشد می کند . معارف آن را فرا میگیرد و به مرور در این فرهنگ ، صاحب تفکری نظام مند می شود و مکتب و چارچوب فکری ویژه ای را برای خود برمیگزیند. روزی فرا می رسد که در این مکتب فکری که به آن ایمان آورده و در آن پرورش یافته و استعدادهایش شکوفا گردیده است، تناقضات بی شماری را مشاهده می کند و درگیری سختی در جانش آغاز می شود؛جنگی میان انسان و نفس سرکش او، جنگی بر سر پذیرش حق و پیروی از نفس، جنگی میان روح بلند انسان و نفس پلید یک حیوان، و به تعبیر قرآن کریم جنگ سرائر.
به راستی آنگاه که انسان در درون خویش، در دینش، تناقض می بیند به خود چه خواهد گفت؟اینجا است که تفاوت انسانها آشکار می گردد.بسیاری بر سر این دو راهی ، عافیت را برمی گزینند؛ نگهدار وضع اجتماعی و سیاسی موجود می شوند و هیچ تکلیفی را بر دوش خود احساس نمی کنند. این افراد احترامی برای خود برنمیشمارند، چون کوچکترین مسئله در نگاه آنان، دین و عقیدشان هست.اینان در غذا خوردن ، بهترین را انتخاب می کند و در لباس نیز بهترین را می پوشد؛ هنگامی که می خواهند ازدواج کنند، بدون تحقیق همسر خود را برنمیگزیند؛ اما وقتی که پای انتخاب دین در میان می آید، اهل تساهل و تسامح می شوند. اینان چشم را می بندند و همه مسائل را درست می دانند و خود را دست یافته به آرزوهایشان می بینند.