مهدویت و آرامش روان

جوامع بشری درطول تاریخ خود، همواره دنبال آرامش روحی بوده اند و هستند و به تعبیر امروزی، سعی در دست یابی به بهداشت روانی خود و افراد جامعه دارند. امروزه اضطراب و تشویش ذهنی و عوارض ناشی از آن در زندگی فردی و اجتماعی گریبان گیر بشر شده و نگرانی جدی برای جوامع فراهم ساخته است. اتفاقا در کشور های به اصطلاح توسعه یافته، میزان این اضطراب ها، استرس ها و مشکلات روانی بستری در بیمارستان های غرب،موید این حقیقت است. بی گمان امروزه دست نیاز بشریت فراتر و فریاد نیازمندی اش به تعالیم حیات بخش الهی بلندتر از هر زمان دیگری است؛زیرا به هر راهی پا نهاده، سر از بیراهه ها درآورده و جز گرفتاری و غوطه ور شدن در ورطه تباهی و انحراف، سرانجامی نداشته است. بدین رو موضوع بهداشت روانی، یکی از مهم ترین مسائل انسان معاصر است. گمشده انسان متمدن قرن فن آوری های مدرن، شادکامی و رضایتمندی از داشته های زندگی است.
در عصر حاضر که فشار روانی، بیماری تمدن جدید نامیده شده و روز به روز بیماری های روانی در دنیا گسترش یافته و توجه بشر به مقوله بهداشت روان، دوچندان شده است؛ از این رو، سازمان بهداشت جهانی، بخش خاصی به نام خدمات بهداشت روانی پدید آورده و در سال 1961 میلادی، جنبش بزرگ روان پزشکی اجتماعی در آمریکا آغاز شد که برخی روان شناسان و روان پزشکان، آن را انقلاب بزرگ سوم نامیدند و در اوایل قرن بیستم، نهضت جدید بهداشت روانی را پی ریزی کردند.
در سال های اخیر، استفاده از مذاهب و اعتقادات دینی، مورد توجه سیاست گذاران و تدوین کنندگان استراتژی های بهداشت جامعه نگر، در سازمان جهانی بهداشت نیز قرار گرفته است. این سازمان بخشی از انتشارات خود را از سال 1992 به آموزش بهداشت از طریق مذهب برای راه کار زندگی سالم اختصاص داده است و کتاب ها و جزوات زیادی را تحت عناوین دینی نظیر: بهداشت از دیدگاه اسلامی، ارتقای سطح بهداشت از طریق سبک زندگی اسلامی و نیز نقش مذهب و اخلاق در پیش گیری و کنترل برخی بیماری ها منتشر کرده است.
کتاب «مهدویت و آرامش روان» درباره آموزه های مهدویت و درمان بیماری های روح و روان بشر امروز است. فصل اول این کتاب به بیان مفاهیم اختصاص داشته و در فصول دوم تا پنجم، به ترتیب، موضوعاتی چون تحلیل روانشناختی مهدویت، مهدویت و شاخصه های بهداشت و روان، تاثیر مهدویت بر بهداشت روان و مهدویت و روان درمانی مطرح شده اند.
منجی موعود براساس روایات، در عصر انتظار بین مردم است و آنان او را می بینند و نمی شناسند؛ چنان که در دعای ندبه می خوانیم: «بِنَفسی أنتَ مِن مُغَیَّبٍ لَم یَخلُ مِنّا؛ جانم به فدایت! ای کسی که بین ما حضور داری و از نگاه ها پنهانی!» نه فقط شیعیان ، همه انسان ها، به انتظار اویند؛ بلکه او آرمان هر دل باورمند از مرد و زن است که در فراقش می نالد : «بنفسی أنت أمنیه شایق یتمنّی من مؤمن و مؤمنه ذکرا فحنّا؛ جانم فدای آن که آرمان هر مرد و زن مؤمن است که فریادش می کنند.»منتظر حقیقی، به هر بهانه دست توسل به دامن پرمهر مولایش می زند و به اشتیاق ظهور مبارک او و دیدن جمال بی مثالش، ناله سرمی دهد. رهرو راه انتظار، در مجالسی که به نام آن محبوب دل ها، تشکیل می شود، حضور می یابد تا ریشه های محبت او را در دل محکم کند و همه زمان ها و مکان ها را دنبال او و با یاد گل روی او سپری می کند تا شاید آن مولای مهربان با نیم نگاهی بر او عنایت کند و مس وجودش را زر نماید!