سو من سه

گزیده کتاب
در قسمتی از متن داستان «سو من سه» می خوانید:نتوانستم چیزی بگویم. گاهی ما کارهایی می کنیم که حتی نمی توانیم برای پدرمان هم بگوییم. سرگردان شده ام و باید با یکی حرف بزنم اما با چه کسی؟ پدرم؟ نه من بد فاصله گرفته بودم. همین فاصله زیادی تا خاکستر شدن مرا جلو برده بود. مهدوی؟ مهدوی یک حس امنیت داشت. می دانستم کنارش خطا هم بکنم سرزنشم نخواهد کرد. فرمول مرمول داشت یا نه! نمی فهمیدم. اما جذابیت خاصی داشت. یک سری امواج مثبت که فقط از او تشعشع می شد و به همه می رسید. خراب حال خوبش بود جواد. بعد هم معتادش شد آرشام.گندیده اگر می رفتند مدرسه فرآوری شده می آمدند بیرون! آدم همیشه باید در صندوق اسرارش یک عتیقه داشته باشد. یک زیر خاکی. تا وقتی ورشکسته شد وقتی بی چاره و درمانده شد، برود خاکی که به سرش ریخته را کنار بزند و پناه ببرد به آن چه که سرمایه و امیدش می شود. هر چند آدم معمولی تر از مهدوی ندیده بودم.اما خب مهدوی بود دیگر تشعشع داشت. می خواهم با او درباره خودم و علی رضا حرف بزنم.اما …نمی دانم چرا خفه می شوم … خفه هم می مانم …