درس توحید از منظر قرآن کریم و اهل بیت علیهم السلام

خداشناسی و یکتاپرستی (توحید) مقوله ای بسیار ساده و صمیمی است. شناخت و باور به خدای احد و واحد، از دل انسان می جوشد خواسته و ناخواسته حتی گاهی به این مهمّ متوجه است که او را آفریدگاری بس بزرگ و بی همتاست که به هرکاری تواناست و می تواند در هر حال به داد انسان برسد و گره از کارها بگشاید و این همه نیازی به فلسفه و عرفان های مصطلح و مطنطن ندارد بلکه انسان ذاتا وجودش چنان سرشته شده است که خودی خود خداشناس است منتهی در اثر گرفتاری های این جهانی و گناهان و خطایای خویش مدام از این سرشت و ذات خداخواهش فاصله می گیرد و در نتیجه از خدا غافل می شود تا آنجا که ممکن است این غفلت در صورت استمرار به کفر و انکار بیانجامد.
در این میان کار پیام آوران و پیشوایان الهی و کتاب های آسمانی تنها یادآوری و توجّه دادن انسان به ذات و سرشت خویش است تا خود و خدای خود را بازیابد و در غفلت نماند به همین دلیل قرآن این آخرین کتاب آسمانی “ذکر” یعنی یادآور و بیدارگر نامیده شده و پیام آوران “مذکّر” یعنی بیدارگران خوانده شده اند. وگرنه پیامبران نیامده اند چیزی را خارج از وجود انسان با فلسفه بافی و عرفان سازی به انسان تحمیل کنند بلکه پیام آوران از دل انسان سخن گفته از درون انسان او را به بیداری و پیروی از صدای ذات و درون خویش خواننده اند.
و پیام این کتاب یک کلمه بیش نیست: ای انسان به خود آی تا خدای را بشناسی که تنها با خواست خداست که می توانی خدا را بشناسی و اگر خدا خود را به انسان نشناسد هرگز کسی نمی تواند او را بشناسد.